ASSEN - Vroeger was het onkruid, tegenwoordig is hij heel zeldzaam geworden: de roggelelie. Tot voor een paar jaar geleden kwam hij bijna alleen nog voor in een paar boerentuinen.

Vijf jaar geleden besloot Staatsbosbeheer de soort weer te introduceren. Op twee roggeakkers in het Drentsche Aa-gebied werden driehonderd bollen gepoot. Maar daar is niet veel meer van over.

Oranje
Roggelelies zijn echte lelies met knaloranje bloemen. Ooit waren ze door die oranje kleur het politieke symbool van de Prinsen van Oranje. Daarom worden er bij Paleis het Loo nog steeds een paar roggelelies verbouwd.

In het wild kwamen ze voor in Drenthe en hier was het een lastig onkruid. Maar dat is lang geleden. De plant is door de moderne landbouw vrijwel uit het wild verdwenen. In de vorige eeuw dacht men zelfs dat hij uitgestorven was, maar toen werden er in boerentuinen nog planten teruggevonden, die voor de sier waren uitgestoken.

Nog vier
Nu hangt het lot van de Drentse roggelelies aan een zijden draadje. Op een van de twee akkers staan nog vier planten, op de andere is hij helemaal verdwenen. "Het is dan ook een veeleisende dame", zegt boswachter Kees van Son: "Die roggelelie groeit alleen op hele arme akkers met heel dun gezaaide rogge. Die akkers mag je niet diep ploegen, want de bollen zitten op vijftien centimeter diepte. En daar boven maken ze nieuwe bolletjes. Als je goed ploegt, dan snijd je die jonge bolletjes af en dan leg je die in de volgende ploegvoor neer. Maar ploeg je te diep, dan gaat het kapot."

Laatste poging
Wat er precies mis is gegaan op de twee roggeakkers is niet duidelijk. Misschien zijn de bollen opgevreten door muizen, misschien is er verkeerd geploegd. Van Son vindt dat Staatsbosbeheer in ieder geval nog een poging moet doen om de roggelelie terug te krijgen: "Die oude akkertjes, die horen gewoon bij Drenthe en bij de Drentsche Aa. Dat mag niet verdwijnen, met al die akkeronkruiden, korenbloemen, klaprozen, alles wat daarbij hoort. Dus ik vind dat we het in ieder geval nog een keer moeten proberen."

Door: Jan Dijk