Kleine marterachtigen zijn niet eenvoudig te vinden. Deze roofdieren staan zelf op het menu van predatoren zoals roofvogels en vossen en zoeken daarom beschutting in het landschap. Ze houden zich op in terreinen met struikgewas, bijvoorbeeld bramenstruiken, overhoekjes en houtstapels.

Ze laten wel sporen achter die voor de oplettende kijker te herkennen zijn.

Prenten

De pootafdrukken van kleine marterachtigen staan vaak in groepjes van twee of vier bij elkaar. Dat komt omdat ze geen losse passen zetten maar sprongen maken. Iedere poot heeft vijf tenen maar de duim is niet altijd zichtbaar. De wezel heeft de kleinste afdrukken, gevolgd door de hermelijn en de bunzing. Maar er is sprake van een overlap tussen de verschillende soorten wat het herkennen lastig maakt.

Croissant

Boswachter en kenner Pauline Arends heeft verschillende marterachtigen in haar vriezer (de meeste dieren zijn verkeersslachtoffers) en laat de soorten zien. "Dit is het middenvoetskussen, een onderdeel van de prent van marterachtigen", legt ze uit. "Daaraan kun je ze herkennen. Het ziet er uit als een croissant. Als je een prent ziet, is het goed om daarna te kijken. Al is het best moeilijk om de prenten te leren kennen, zeker van alle soorten. En ze kunnen hun nagels niet intrekken, zoals een kat, dus je ziet altijd wel de nagelafdrukken."

Lees ook:

• Jaar van de hermelijn moet verdwijnen marterachtige tegengaan
• Uniek: spelende hermelijnen vastgelegd op foto’s
• Spoorzoeken met Aaldrik Pot: Wat diersporen zo leuk maakt, ze zijn er altijd en overal